Sinds maart leven we in een andere tijd. Een tijd van 1,5 meter afstand houden van elkaar. Een tijd van niet meer zomaar kunnen doen wat we willen, ons niet meer zomaar vrij kunnen bewegen zoals we gewend waren. Een tijd van rekening houden met elkaar, van mooie initiatieven om elkaar te helpen. En ook een tijd van tegenstellingen en van het kijken en wijzen naar elkaar.
Ook ik maak me daar schuldig aan. Iets vinden van wat iemand doet, wat ik nooit zou doen: ‘Wat maakt dat hij zich niet aan de 1,5 meter houdt?’ of ‘Is het nou echt nodig dat ze nu naar die woonwinkel gaat?’. Is het aan mij om hier iets van te vinden?
Als ik degene ken, kan ik degene bevragen. Wat maakt dat hij/zij doet wat hij/zij doet. Het kan mooie gesprekken en begrip voor elkaar opleveren. Aan de andere kant, het is de vraag of het relevant is om te weten waarom iemand doet wat die doet. Diegene zal er ongetwijfeld een reden voor hebben. Kan ik de ander veranderen? Of is het aan mij om te veranderen hoe ik tegen de situatie aankijk?
Een ander voorbeeld uit deze tijd. Ik werk in de ouderenzorg. Mijn werk is ondersteunend aan dat van de zorgverleners, petje af voor mijn zorgcollega’s in deze tijd. Het heeft ons veel verdriet gedaan dat de verpleeghuizen dicht moesten voor bezoekers. Gelukkig zijn we die fase voorbij en mag er weer steeds vaker en steeds meer bezoek komen. Het gaat misschien anders en minder snel dan de buitenwereld zou willen, maar we doen ons best en we handelen naar eer en geweten. Ook wij geven om de kwaliteit van leven van de bewoners en tegelijkertijd zijn we voorzichtig omdat we ons ook verantwoordelijk voelen voor wat er in onze huizen gebeurd. Het raakt me als ik berichten lees dat we de mensen in de verpleeghuizen hebben opgesloten. En tegelijkertijd begrijp ik het gevoel. Je zult maar drie maanden je vader of moeder niet mogen zien.
Voor mij is het belangrijk om elkaar in situaties als deze te zien. Om begrip voor elkaar te hebben en het samen te doen. Door oprecht naar elkaar te luisteren en verbinding te maken. En niet om te (ver)oordelen. Ik vertrouw erop dat mensen goede en onderbouwde afwegingen maken als ze een besluit nemen of een keuze maken. Als ik het daar niet mee eens ben, heb ik de keuze daar op een respectvolle manier op te reageren of om te accepteren dat het is zoals het is.
Hoe gaat het met jou in deze andere tijd?